Już w 1939 r. był rozpatrywany projekt utworzenia w Kaliszu nowej parafii. Powodem stała się nadmierna wielkość parafii św. Mikołaja. Utworzenie nowej parafii przeszkodził wybuch drugiej wojny światowej. Sprawa uaktualniła się dopiero w roku 1949. Nad projektem nowej parafii pracował ks. Sieradzan. W dniach 17-25 VI1952 r. w parafii św. Mikołaja w Kaliszu została przeprowadzona wizytacja kanoniczna przez biskupa Franciszka Korszńskiego. Biskup Korszyński odwiedził wówczas też kaplicę księży orionistów.

Ks. Józef Prorok, ówczesny administrator parafii Kawnice (delegat Kurii Włocławskiej, który miał zasięgnąć informacji o działalności parafii św. Mikołaja) skierował w dniu 17 IX 1952 r. list, w którym nadmienia, iż ówczesny proboszcz chciałby oddać część parafii św. Mikołaja dla ułatwienia sobie pracy. W końcowej fazie listu ks. Prorok sugeruje, że na jej terenie orioniści posiadają wielki barak z kaplicą, który można byłoby na razie przystosować do potrzeb nowej parafii. Wobec powyższego Biskup Ordynariusz Franciszek Korszyński 18 IX 1952 skierował pismo do Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (Wydział Planowania Zabudowy Kalisza), o wyznaczenie terenu pod budowę świątyni nowej parafii między ul. Staszica, Widok, Polną, Wodną. W liście do Kurii z dn. 9 IX tegoż roku, ks. Prorok podaje ewentualne usytuowanie przyszłego kościoła i plebani.

Przed rokiem 1952 ks. dr Kazimierz Król, dyrektor zakładu opiekuńczego przy Kościuszki 24 w Kaliszu, kupił plac (dzisiaj ul. Polna 8) na terenie przewidywanej parafii, z zamiarem – gdy tylko będzie to możliwe – wybudowania kościoła. Plac ten został ogrodzony, wyłączony z planów miasta i służył jako ogród warzywny dla dzieci z zakładu.

Dnia 25 IX 1952 roku biskup włocławski wydał dokument o erekcji parafii pod wezwaniem Opatrzności Bożej w Kaliszu. Wydając dekret erekcyjny parafii, biskup powołuje się na kanon 1428 § 1 KPK oraz opinię Kapituły Bazyliki Katedralnej we Włocławku.

Granice nowej parafii miały przebiegać: od rogu ul. Harcerskiej i Górnośląskiej prawą stronę ul. Górnośląskiej (numery nieparzyste) w kierunku dworca kolejowego do ul. Podmiejskiej i ul. Podmiejską ku północy; – od rogu ul. Górnośląskiej i Harcerskiej lewą stroną z ul. Poznańskiej ku południowi do spotkania się z ul. Podmiejską, obejmując dzielnicę „Korczak” wydzieloną z parafii Dobrzec.

Opiekę duszpasterską nad nową parafią powierzono Zgromadzeniu Księży Orinistów. W dokumencie stwierdzono, że dopóki nie zostanie wybudowana własna świątynia parafialna, tymczasem kościołem będzie kaplica Sióstr Karmelitanek Bosych w Kaliszu przy ul. Widok 80. Uzgodniono, że na administratora parafii da nominację biskup ordynariusz, na propozycję ks. prowincjała Zgromadzenia. Administrator będzie używał pieczęci z wizerunkiem Opatrzności Bożej i napisem w otoku: Administrator Parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu.

Dekret erygujący parafię wszedł w życie 29 IX 1952 r. Proboszczem został mianowany ks. dr Kazimierz Król, dyrektor Zakładu Wychowawczego „Caritas” przy ul. Kościuszki 24.

W momencie powstania parafia liczył ok. 7000 osób.

Biskup Korszyński dekretem z dnia 5 września 1953 r. wyłączył posiadłość Księży Orionistów przy ul. Kościuszki 24 spod jurysdykcji proboszcza parafii św. Mikołaja i poddał ją pod jurysdykcję proboszcza parafii Opatrzności Bożej w Kalisz aż do odwołania. Na mocy tego dekretu, każdorazowy proboszcz parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu otrzymał władzę błogosławienia małżeństw i przeprowadzania kanonicznych badań przedmałżeńskich. Działalność parafii była ograniczona pod względem prawnym, gdyż nie otrzymała zatwierdzenia przez władze państwowe. Pomimo usilnych starań ks. Kazimierza Króla – proboszcza oraz Kurii Włocławskiej sprawa uznania parafii napotykała na trudności. Już 14 stycznia 1957 r. Kuria Diecezjalna wniosła sprawę do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu dla załatwienia formalności administracyjnych związanych z utworzeniem parafii. Ważnym jednak momentem w prawnym funkcjonowaniu parafii było wyrażenie zgody na jej istnienie przez ówczesne władze państwowe.

Po nabyciu działek budowlanych i wybudowaniu kościoła przy ul. Polnej 8, nastąpiła zmiana siedziby parafii z ul. Kościuszki 24 na ul. Polną 8 w Kaliszu. Rozpoczęły się wówczas starania o powierzenie Zgromadzaniu Księży Orionistów parafii Opatrzności Bożej na stałe.

Na podstawie uprawnienia zawartego w Motu Proprio „Ecclesiae Sanctae” z dnia 6 sierpnia 1966 r., papieża Pawła VI biskup Jan Zaręba powierzył na stałe Zgromadzeniu parafię Opatrzności Bożej w Kaliszu przy ul. Polnej 8, a ks. Józef Józefiak, dyrektor prowincjalny Zgromadzenia „Małe Dzieło Boskiej Opatrzności Bożej” – Księża Orioniści w Polsce na podstawie specjalnego uprawnienia dyrektora generalnego, ks. Ignazio Terzi z dnia 25 marca 1976 r., tę parafię imieniem reprezentowanego przez siebie Zgromadzenia przyjmuje. Terytorium parafii zostało oznaczone w dekrecie erekcyjnym z roku 1952, a wykaz ulic należących do parafii jest następujący:

Bogumiła i Barbary, Bema, Cmentarna, Dąbrowskiego, Dobrzecka, Górna, Graniczna, Górnośląska (nieparzyste) Harcerska (parzyste), Kielecka, Korczak, Ludowa, Mickiewicza, Podmiejska (nieparzyste), Polna, Poznańska (parzyste), Ptasia, Reja, Robotnicza, Serbinowska, Słowackiego, Staszica, Strzelecka, Urzędnicza, Wąska, Widok, Aleje Wojska Polskiego, Wysoka (parzyste), Żabia. Ten stan trwał do 16 czerwca 1981 r., kiedy to ordynariusz włocławski, biskup Henryk Muszyński dekretem z dnia 9 czerwca 1981 r. utworzył nową parafię przy kościele Sióstr Nazaretanek, pomniejszając przez to parafię Opatrzności Bożej na rzecz parafii Sióstr Nazaretanek o ulice: Widok (lewa strona numery nieparzyste – od 1 do 24 włącznie, tj. od ul. Harcerskiej do Cmentarnej), Cmentarna, cała ulica Dąbrowskiego, Górnośląska (strona prawa), numery nieparzyste od 1-9 włącznie, tj. od Rogatki do Cmentarnej). Ze względu na wielkość parafii i rozbudowę osiedla Dobrzec, biskup Muszyński dekretem z dnia 29 czerwca 1988 r. utworzył nową parafię św. Apostołów Piotr i Pawła w Kaliszu, kolejny raz pomniejszając parafię Opatrzności Bożej.

Obecny wykaz ulic parafii Opatrzności Bożej: Bogumiła i Barbary, Bema, Dobrzecka, Górna, Graniczna, Górnośląska (nieparzyste od nr 11), Harcerska (parzyste), Kielecka, Korczak, Kulisiewicza, Ludowa, Mickiewicza, Młynarska, Podmiejska (nieparzyste od nr 19), Ptasia, Reja, Robotnicza, Serbinowska, Słowackiego, Strzelecka, Urzędnicza, Wąska, Widok, Aleje Wojska Polskiego, Wysoka (numery parzyste), Żabia.


Po erygowaniu parafii pilną sprawą stała się dla pierwszego administratora ks. Króla budowa nowej świątyni. Trudne warunki oraz usytuowanie kaplicy na terenie innej parafii – dopingowało go do realizacji zamierzonego celu. Zakupiono i wydzierżawiono nieruchomości pod kościół i pod plebanię przy ul. Polnej 8 i Staszica.

Wielokrotnie występowano do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z prośbą o pozwolenie na budowę. Wysiłki te nie odnosiły skutków gdyż władze państwowe nie uznawały faktu utworzenia przez władze diecezjalne parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu.

W oczekiwaniu na uznanie utworzenia parafii i pozwolenia na budowę, teren ogrodzono siatką i zaczęto gromadzić materiały budowlane.


Po odejściu ks. Króla ze stanowiska proboszcza jego następcą został ks. Józef Kołaciński. Nabył on w 1959 r. pod budowę kościoła jeszcze dwie działki gruntu, przylegające już do kupionej poprzednio – jedną o powierzchni 1363 m2, a druga o pow. 904 m2. Powierzchnia ziemi parafialnej wzrosła do 6003 m2. Po licznych zabiegach starania o budowę świątyni zostały uwieńczone sukcesem. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, Wydział do Spraw Wyznań, pismem z dnia 5 sierpnia 1965 r. poinformowało Kurię we Włocławku, że wyraża zgodę na budowę świątyni parafialnej. Projekt kościoła opracował prof. inż. archit. Władysław Pieńkowski, a opracowanie konstrukcyjne mgr inż. Konstantemu Jankowskiemu (obaj z Warszawy).

W uroczystość Matki Bożej Gromnicznej dnia 2 lutego 1966 został zatwierdzony drugi z kolei projekt kościoła w kształcie dwóch złożonych namiotów. Projekt wstępny.

Na prośbę ks. proboszcza Józefa Kołacińskiego, dyrektor generalny ks. Józef Zambarbieri, zwrócił się z prośbą do papieża Pawła VI o poświęcenia kamienia węgielnego. Dnia 23 lutego 1966 r. bp dr Antoni Pawłowski przysłał pismo z Rzymu, że w jego obecności Ojciec Święty Paweł VI poświęcił kamień węgielny, który bp obiecał przywieźć osobiście i do tego dołączyć swoje pasterskie słowo. Miało ono być odczytane we wszystkich kościołach kaliskich. 16 marca 1966 biskup Antoni przybył z Rzymu do Warszawy i przywiózł „kamień węgielny” pod budowę świątyni. Kamień ten odebrał osobiście w towarzystwie ks. prowincjała ks. Antoniego Szala, proboszcz parafii ks. Józef Kołaciński. Przekazanie nastąpiło w domu generalnym Sióstr Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie przy ul. Żelaznej. Kamień z alabastru w kształcie prostokąta na wierzchu ma herb Ojca Świętego Pawła VI.

Dnia 31 lipca 1967 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury zatwierdził projekt podstawowy kościoła parafialnego Opatrzności Bożej. Natomiast 25 sierpnia 1967 r. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury w Kaliszu wydał pozwolenie na budowę kościoła i zaplecza. Zaraz zaczęto budowę. Nadzór budowy powierzono inż. Romualdowi Zarębie, a kierownictwo budowy inż. Julianowi Kondraszewskiemu z Ostrowa Wielkopolskiego oraz inż. Władysławowi Matuszczakowi. Opracowanie zaś instalacji cieplnych powierzono inż. Włodzimierzowi Szczęsnemu. Majstrem budowy został mistrz budowlany Franciszek Stankiewicz z Kalisza, a prace murarskie powierzono mistrzowi murarskiemu Marianowi Wytychowi z Kalisza.

Odpowiedzialnym za budowę z ramienia orionistów był ks. proboszcz Józef Kołaciński wespół z księżmi: Stanisławem Drajczykiem i Leszkiem Wojtysiem.

Tak wiec dzień 25 sierpnia 1967 r. uważany jest za dzień rozpoczęcia budowy. Trzecia niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego 23 czerwca 1968 r. to ważny etap w budowie kościoła. W tym dniu pasterz diecezji włocławskiej bp Antoni Pawłowski dokonał poświęcenia fundamentów kościoła. Podczas tej uroczystości został wmurowany kamień węgielny, wyjęty z fundamentów bazyliki watykańskiej z IV wieku po Chrystusie, poświęcony przez papieża Pawła VI.

Treść powyższego dokumentu jest następująca: „1968 – Rok Wiary. Roku Pańskiego 1968 dnia 23 czerwca w III niedzielę Zesłania Ducha Świętego, kiedy Kościołem świętym rządził Jego Świątobliwość Papież Paweł VI, a Ordynariuszem Włocławskim był Ksiądz Biskup Antoni Pawłowski, a obowiązki administratora pełnił ks. Józef Kołaciński ze Zgromadzenia – „Małe Dzieło Opatrzności Bożej”.


W 1970 r. budowę nowej świątyni zaszczycili swoją obecnością dostojni goście: kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski, kard. Karol Wojtyła, metropolita krakowski, bp Jan Zaręba (ordynariusz włocławski, po tragicznej śmierci bpa Pawłowskiego), bp Kazimierz Majdański, sufragan włocławski.

Dzień 12 września 1971 r. (XV niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego) był przełomowy w dziejach parafii Opatrzności Bożej. Nastąpiło wtedy uroczyste rozpoczęcie służby Bożej w nowej świątyni. Mszą św. o godz. 12.30 zakończyła się służba Boża przy ul. Kościuszki 24. Dokonano procesjonalnego przejścia z Kościuszki 24 na ul. Polną 8. O godz. 16.00 powitany radośnie przez parafian, pasterz diecezji dokonał poświęcenia dolnego kościoła. Trzeba zaznaczyć, że świątynia w całości nie była jeszcze wykończona i prace nadal miały trwać w górnym kościele. W tej podniosłej uroczystości oprócz bpa Zaręby, ordynariusza diecezji, wziął udział również przełożony generalny Zgromadzenia – ks. Józef Zambarbieri.

Uroczystościom przewodniczył bp Jan Zaręba. Obecni byli kard. Wyszyński, Prymas Polski, kard. Paweł Bertoli z Rzymu, przewodniczący Kongregacji d.s. Beatyfikacji, kard. John Król z Filadelfii, bp Antoni Baraniak, metropolita poznański oraz 25 biskupów polskich.

Niedziela 15 października 1972 r. to dzień w którym oddano do służby Bożej cały kościół.

 

Konsekracja nastąpiła po pięciu latach budowy. W przeddzień zostały umieszczone w bocznej nawie relikwie polskich świętych męczenników, ofiarowane tej świątyni przez pasterza diecezji bpa Jana Zarębę. Podczas konsekracji ołtarza, który został wykonany z białego piaskowca, biskup dokonał wmurowania relikwii w mensę ołtarzową. Są to relikwie świętych: Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna. Następnie dokonał namaszczenia olejami świętymi wewnętrznych murów świątyni i poświęcił zewnętrzne mury kościoła.

Kolejne wydarzenie to poświęcenie trzech dzwonów. Ufundowali je parafianie jako wotum za łaskę nawiedzenia kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej. W drugi dzień Zesłania Ducha Świętego, a więc w uroczystość odpustową Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła 19 maja 1975 r. pasterz diecezji bp Jan Zaręba dokonał poświęcenia trzech dzwonów. Otrzymały one następujące imiona:

– dzwon „Maryja” o wadze 980 kg;

– dzwon „Józef” o wadze 1480 kg;

– dzwon „Stanisław” o wadze 540 kg.

Świątynię Najświętszej Maryi Panny – Matki Kościoła projektował inż. Władysław Piekowski. Architekt oparł koncepcję kościoła o wszechogarniającą Opatrzność Bożą. Zestawiając dwa potężne namioty o wysokościach 30 i 18 metrów, nadał świątyni kształt pierwszej litery alfabetu greckiego A wznosząc ją na podstawie ostatniej litery tego alfabetu omega – początek i koniec wszystkiego.

Po przeróbkach kościół dolny w dniu 29 kwietnia 1990 r. poświęcił bp Roman Andrzejewski.

 

Duszpasterze

Pierwszym proboszczem parafii Opatrzności Bożej był ks. dr Kazimierz Król. W 1959 r. bp włocławski mianuje proboszczem parafii ks. Józefa Kołacińskiego do roku 1981. Po odwołaniu ks. Kołacińskiego ze stanowiska proboszcza, jego obowiązki przejął ks. Józef Wołowczyk. W związku z nominacją ks. Wołowczyka na wiceprownicjała Zgromadzenia, na jego miejsce został powołany przez dyrektora prowincjalnego ks. Henryk Hermanowski. Kanoniczne przejęcie miało miejsce dnia 26 czerwca 1982 r.. Obowiązki proboszcza pełnił do 1987 r. Następnie obowiązki te przejął ks. Tadeusz Szeszko. Po odejściu z tego stanowiska ks. Tadeusza obowiązki te w 1991 r. przejął ks. Eugeniusz Spalony, następnie ks. Marian Kliś i ponownie ks. Tadeusz Szeszko, obecnie od 2003 obowiązki te sprawuje ks. Grzegorz Sikorski


Duszpasterstwo

W rok po erekcji parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu przy ul. Kościuszki 24 (czyli w 1953) w niedziele i święta odprawiano msze św. o godz. 7.30, 9.00, 10.30. Ilość odprawianych mszy św. w niedziele i święta z biegiem lat się zwiększyła z 4 w 1955 do 6 w 1960 r., odprawianych o godz.. 6.30, 7.30, 9.00, 10.30, 12.30, 18.00 oraz w dni powszednie 6.00, 6.30, 7.00, 8.00), ponadto o godz. 16. 00 odprawiano nieszpory. Za pozwoleniem Kurii Diecezjalnej odprawiano msze św. wieczorem o godz. 18.00, najpierw z różnych okazji, a następnie ze względu na potrzeby wiernych a także ciasnotę kaplic.

W roku 1966 liczba odprawianych mszy św. w niedziele wzrosła do ośmiu, o godz. 16.00 odprawiano dla dzieci. Biorąc pod uwagę duchowe potrzeby wiernych, otrzymano zezwolenie Kurii na codzienne odprawianie mszy św. o godz. 18.00. Zmienił się też czas odprawiania mszy św. w niedziele i święta: odprawiano o godz. 6.30, 7.30, 9.00, 10.00, 11.00, 12.30, 16.00, 18.00. W dzień powszedni o godz. 6.00, 6.30, 7.00, 7.30, 8.00 i 18.00.

Dalsze lata nie przynoszą zmian w ilości odprawianych mszy św. Jedynie bywały przesuwane godziny odprawiania mszy za parafian – sumy. W 1958 r. było o godz. 12.30, w 1964 o godz. 11.00, w 1979 r. o godz. 9.00, a obecnie jest o godz. 12.30.

Zmiany godzin odprawiania występowały również w mszach św. niedzielnych i świątecznych dla dzieci i młodzieży. W 1958 o godz. 9.00 łącznie dla dwóch grup. W 1965 dla dzieci o godz. 9.00, a dla młodzieży o godz. 10.00. W 1979 r. o godz. 10.00 dla młodzieży, o godz. 11.00 dla młodzieży szkół podstawowych, a o godz. 16.00 dla dzieci najmłodszych. Dnia 7 września 1980 r. zaczęto odprawiać msze św. dla młodzieży od kl. VIII i wzwyż w dolnym kościele o godz. 10.00. Powodem było lepsze przeżycie liturgiczne mszy św. przez młodzież licealną i starszą.

Podczas odprawiania mszy św. w niedziele i święta głoszono okolicznościowe kazania lub homilie. O stosunku wiernych do mszy św. świadczą między innymi zamawiane intencje mszalne. Największą liczbę intencji mszalnych stanowiły msze św. za zmarłych. Oprócz nich bywały intencje o zdrowie, o błogosławieństwo Boże w rodzinie, małżeństwie. W intencji nowożeńców i jubilatów, o nawrócenie z nałogu alkoholizmu, o nawrócenie grzeszników.

Młodzież zamawiała intencje o opiekę Bożą i błogosławieństwo w nauce, w egzaminach, o wybór drogi życiowej, o szczęśliwy przebieg służby wojskowej, o powrót bliskich z więzień, o pokój na świecie, w ojczyźnie, a także intencje dziękczynne.

W niedzielę rano przed pierwszą mszą św. śpiewano godzinki do Najświętszej Maryi Panny. W godzinach popołudniowych dla uczczenia Dnia Pańskiego śpiewano nieszpory, względnie odprawiano inne nabożeństwa: majowe, czerwcowe i październikowe

W każdy pierwszy czwartek miesiąca odprawiana była msza św. o godz. 7.00 rano o Największym Kapłanie Jezusie Chrystusie w intencji kapłanów i o powołania kapłańskie, a w godzinach popołudniowych – „Godzina Święta”, połączona z adoracją Najświętszego Sakramentu i błogosławieństwem na zakończenie.

W pierwsze piątki miesiąca rano o godz. 6.30 i wieczorem o 18.00 – msza św. o Najświętszym Sercu Pana Jezusa i błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.

W pierwszą sobotę miesiąca o godz. 6.30 msza św. o Najświętszym Sercu Maryi, a wieczorem o godz. 18.00 msza św. do Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, a także o Niepokalanym Sercu Matki Bożej. W tych dniach odbywała się spowiedź dla dzieci, młodzieży i starszych. Po nabożeństwie udzielano błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

Organizowano nabożeństwa stanowe: w pierwszą niedzielę miesiąca dla mężczyzn, w drugą dla niewiast, a w trzecią dla młodzieży. Odbywały się one po sumie.

Z biegiem czasu nabożeństwa te został wyparte przez jedno nabożeństwo, które było organizowane w każdą pierwszą niedzielę miesiąca. Po ostatniej mszy św. przed południem (sumie) robiono wystawienie Najświętszego Sakramentu. Następnie adorowano Najświętszy Sakrament stanami. Kończyło się wystawienie nabożeństwem eucharystycznym i błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.

W okresie Adwentu z wyjątkiem niedzieli, odprawiano codziennie uroczystą mszę św. roratnią ku czci Najświętszej Maryi Panny.

Przygotowaniem bezpośrednim do świąt Bożego Narodzenia była nowenna do Bożego Narodzenia odprawiana po mszy św. wieczornej. W czasie nowenny udzielano wiernym sakramentu pokuty. W wigilię Bożego Narodzenia msze św. odprawiono tylko rano. Przed mszą św. księża wychodzili przed ołtarz. Ks. proboszcz składał życzenia świąteczne zebranym wiernym i ich rodzinom, a następnie księża szli przez kościół i łamali się z ludźmi opłatkiem składając sobie życzenia. Msza św. o północy zwana „Pasterką” była poprzedzana od 1972 r. występami chóru, który śpiewał kolędy.

Z okazji uroczystości Trzech Króli, czyli Objawienia Pańskiego (6 stycznia), przy udziale dużej ilości wiernych święcono kredę i kreślono nią na drzwiach domów początkowe litery imion Trzech Królów.

W uroczystość Matki Bożej Gromnicznej – 2 lutego święcono gromnice i urządzano uroczyste procesje z gromnicami.

W dniu św. Błażeja biskupa (3 lutego) odbywało się błogosławieństwo gardła przy użyciu poświeconych świec z modlitwą o zachowanie od chorób gardła.

W okresie Wielkiego Postu dużym przeżyciem religijnym były Gorzkie Żale i Droga Krzyżowa. W czasie Wielkiego Postu w parafii Opatrzności Bożej w każdy piątek było odprawiane nabożeństwo Drogi Krzyżowej, dla dzieci o godz. 9.00 i o godz. 17.00, a dla młodzieży i dorosłych o godz. 18.00.

Wielki Tydzień od Niedzieli Palmowej do Wielkanocy był obchodzony uroczyście. W niedzielę Palmową przed sumą święcono palmy.

W Wielki Czwartek wieczorem podczas uroczystej mszy św. tradycyjnie była ceremonia obmywania nóg. W Wielki Czwartek, w Wielki Piątek i w Wielką Sobotę ceremonie liturgiczne zgodnie z przepisami Kościoła odprawiane były w godzinach wieczornych.

Uroczysta rezurekcja w Niedzielę Wielkanocną kończy Wielkotygodniowe przeżywanie tajemnic Męki i Śmierci Zbawiciela.

W maju odbywało się nabożeństwo majowe, podczas którego śpiewano Litanię Loretańską. Nabożeństwo kończyło się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. W ostatnim dniu – 31 maja urządzano uroczyste zakończenie z lampionami, pochodniami, chorągiewkami w świetle reflektorów (to przy Kościuszki) natomiast przy Polnej organizowano procesje wokół kościoła.

Nabożeństwo czerwcowe odprawiano przez cały miesiąc czerwiec w godzinach wieczornych.

Dużym przeżyciem religijnym była Uroczystość Bożego Ciała, a zwłaszcza procesja z Najświętszym Sakramentem do czterech ołtarzy.

Ważną rolę w duszpasterstwie odgrywało nabożeństwo różańcowe. W parafii Opatrzności Bożej odprawiano je w godzinach wieczornych i przy wystawionym Najświętszym Sakramencie w monstrancji.

Dzień Zaduszny, 2 listopada jest dniem modlitwy za zmarłych. Pamięć o zmarłych jest tu szczególnie duża, czego wyrazem stały się znane od dawnych czasów „wypominki”. Parafia Opatrzności Bożej nie posiada cmentarza. Msze św. odprawiane są przez księży w kościele parafialnym.

Święto Chrystusa Króla ustanowione przesz Piusa XI jest świętem patronalnym ministrantów. Uroczystości zazwyczaj rozpoczynały się po południu. Było wystawienie Najświętszego Sakramentu, a następnie adoracja przez ministrantów, bielanki oraz inne grupy parafialne.

Wielką uroczystością w parafii Opatrzności Bożej jest odpust w drugi dzień Zesłania Ducha Świętego w dzień Matki Bożej – Matki Kościoła


Życie sakramentalne w parafii Opatrzności Bożej

W parafii Opatrzności Bożej dzieci do chrztu są przynoszone w różnym czasie po urodzeniu. Często spotyka się dzieci półroczne, a nawet starsze. W parafii Opatrzności Bożej sakramentu chrztu udzielano w każdą drugą i ostatnią niedzielę miesiąca. W te same niedziele po mszy św. o godz. 8.00 odbywały się konferencje przed chrztem dziecka dla rodziców i chrzestnych. Organizowano również chrzty zbiorowe, gdy była duża liczba dzieci. Wtedy odprawiano osobną mszę św. w dolnym kościele.

Duszpasterze świadomi rangi sakramentu bierzmowania starali się należycie przygotować młodzież do jego przyjęcia. W parafii Opatrzności Bożej po raz pierwszy bierzmowanie miało miejsce 8 maja 1958 r. Szafarzem tego sakramentu był biskup Antoni Pawłowski. Od roku 1975 ze względu na dużą przestrzeń w kościele, do grupy bierzmowanej młodzieży była dołączona młodzież z innych parafii kaliskich oraz dekanatów.

Przygotowanie dzieci do pierwszej komunii zazwyczaj trwało dwa lata i odbywało się w klasie I i II. Około roku 1980 włączono do tego przygotowania również klasy zerowe.


Tridua i nowenny

W programie duszpasterskim obok form pracy parafialnej mają miejsce inne formy życia religijnego. Do nich należą tridua i nowenny.

Najpopularniejszym było triduum do św. Stanisława Kostki, które później przerodziło się w rekolekcje młodzieżowe i dziecięce. Trudiuum do św. Józefa oraz triduum do Królowej Polski. Każdego roku jest odprawiane Triduum przed świętem NMP, Matki Kościoła.

Nabożeństwa trwające przez dziewięć dni, czyli nowenny przygotowywały wiernych do głębszego przeżycia niektórych uroczystości kościelnych. Takie nowenny odprawiane były przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego, przed uroczystością Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Odbywała się także nowenna do Bożego Miłosierdzia oraz nowenna przed uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Odprawiano również tzw. nieustanne nowenny. I tak, za radą biskupa Jana Zaręby, wprowadzono nowennę do Opatrzności Bożej. W parafii rozpoczęto ją odprawiać w dniu 1 stycznia 1965 r. w poniedziałek po mszy św. wieczornej, jako błagalny apel do Bożej Opatrzności w intencji budowy świątyni. Obecnie nowenna do Opatrzności Bożej w dalszym ciągu jest modlitewnym dziękczynnym votum za pomyślną budowę i pomyślne duszpasterzowanie w parafii. Odmawiana jest specjalna litania do Opatrzności Bożej.

W środy po mszy św. wieczornej odprawia się nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Rekolekcje i misje

Pierwsze rekolekcje wielkopostne odbyły się w 1954 r. Były to rekolekcje ośmiodniowe stanowe. Od tego czasu miały one miejsce co roku w okresie Wielkiego Postu. W 1964 r. odbyły się rekolekcje dla młodzieży i dzieci. Kończyły się one spowiedzią i komunią św. Oprócz rekolekcji wielkopostnych organizowano również rekolekcje adwentowe.

Misje w parafii przeprowadzano zazwyczaj co kilka lat. Podobnie jak rekolekcje miały one na celu odnowienie i pogłębienie religijności. Na całość misji składają się nauki o zasadniczych prawdach wiary i moralności, nabożeństwa, poświęcenie krzyża misyjnego oraz spowiedź i komunia św.

Pierwsze misje w parafii Opatrzności Bożej miały miejsce w dniach 2-10 kwietnia 1960 r. Były to misje przygotowujące wiernych do nawiedzenia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w kopii poświęconej przez Ojca Świętego. Prowadzili je ojcowie redemptoryści z Głogowa. Każdego następnego roku po odbytych rekolekcjach przeprowadzano renowację misji.

 

Wizytacje kanoniczne

Inna forma duszpasterstwa to wizytacja kanoniczna biskupów. Ta forma wyrażająca się w wizytacjach kanonicznych czy dziekańskich miała swoje wielkie znaczenie i przynosiła w większym lub mniejszym stopniu owoce duchowej odnowy parafii. Pierwszą w historii parafii Opatrzności Bożej wizytację kanoniczną przeprowadził ordynariusz Diecezji Włocławskiej, biskup Franciszek Korszyński w roku 1960.

Pielgrzymki

Inna forma religijnego kultu to pielgrzymowanie. Duszpasterze parafii Opatrzności Bożej również korzystali z tej formy kultu religijnego, doceniając wielkie wychowawcze znaczenie pielgrzymki. W okresie letnim 1955 r. księża orioniści po raz pierwszy zorganizowali pielgrzymkę do Częstochowy. Brali w niej udział ludzie starsi i młodzież. Szczególną wymowę miały pielgrzymki księży i przedstawicieli parafii Opatrzności Bożej na Jasną Górę, by przed cudownym obrazem Matki Bożej odprawić mszę św. w intencji całej parafii, sąsiadów i przyjaciół kaplicy, a szczególnie o pomoc w budowie świątyni parafialnej. Urządzano również pielgrzymki do różnych sanktuariów diecezjalnych: Lichenia, Charłupii Małej, do Skalmierzyc – 15 sierpnia, a także do Niepokalanowa, Wambierzyc, Zielenic i innych.

Wydarzenia liturgiczno-pastoralne

Wielkimi wydarzeniami w parafii Opatrzności Bożej stały się wydarzenia Maryjne. W 1954 r. inauguracja Roku Maryjnego została poprzedzona nowenną z kazaniami mariologicznymi. Ks. Król zorganizował słuchowiska maryjne, wciągając do ich przygotowania młodzież parafialną. Parafianie dla uczczenia tych uroczystości zobowiązali się między innymi do: rodzinnego odmawiania różańca i do praktyk nabożeństwa pierwszosobotniego.

Kolejnym ważnym wydarzeniem było duchowe przygotowania narodu przez Episkopat Polski do Wielkiej Nowenny przed jubileuszem tysiąclecia chrztu. Rozpoczęto od ślubów narodu na Jasnej Górze w dniu 26 sierpnia 1956 r. Ważnym elementem Wielkiej Nowenny była Peregrynacja, czyli nawiedzenie w formie procesji wszystkich parafii w Polsce przez kopie obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Peregrynacja była szczególną, związaną ściśle z zakończeniem pierwszego i rozpoczęciem drugiego Tysiąclecia Chrztu Polski, poważną i głęboką akcją duszpasterską.

Duszpasterstwo niesłyszących

Jednym z pierwszych w Polsce orionistów pracujących wśród niesłyszących był ks. Jakub Sowa. Korzystał z doświadczenia o. Huberta, karmelity. Już w 1962 r. za pozwoleniem ówczesnego prowincjała ks. Antoniego Misia, ks. Jakub uczestniczył w kursie zorganizowanym dla duszpasterzy głuchoniemych w Katowicach-Ligocie. Po ukończenie kursu rozpoczął pracę wśród głuchoniemych w Kaliszu, dojeżdżając też do Zduńskiej Woli i organizując pracę wśród głuchoniemych. Pracował wówczas jako wychowawca w zakładzie dla chłopców i udzielał się jako kapłan w parafii. Zorganizował przygotowanie głuchoniemych do I komunii św. dzieci i starszych. Lekcje były organizowane przy pomocy mowy, języka migowego i tablic, do których przypinano obrazy ilustrujące daną naukę religii.

W katechezach i mszach św. dla głuchoniemych często uczestniczyli również ludzie słyszący, krewni oraz wierni miasta Kalisza. Oprócz mieszkańców Kalisza duszpasterstwo obejmowało także okolice. Pierwsze nabożeństwo w parafii Opatrzności Bożej połączone z I Komunią św. odprawił ks. Cierzniak, a kazanie wygłosił duszpasterz ks. Sowa.

Oprócz mszy św. i katechizacji opiekunowie organizowali także dla swoich podopiecznych różne spotkania z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Głuchoniemi uczestniczyli w wielkich uroczystościach wmurowania kamienia węgielnego pod kościół przy ul. Polnej, następnie w jego poświęceniu i konsekracji w 1972 r.

Były organizowane także pielgrzymki do Częstochowy, połączone z wycieczką do Krakowa i Oświęcimia. Urządzano także pielgrzymki lokalne, tj. do sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, w których brał udział razem z nimi biskup Jan Zaręba, pasterz diecezji.

Po oddelegowaniu ks. Sowy do Zduńskiej Woli, duszpasterzem został ks. Stanisław Antczak, duchowny diecezjalny.

Po skierowaniu ks. Kazimierza Baranowskiego do pracy w Kaliszu w zakładzie wychowawczym przy ul. Kościuszki 24, dochodził do parafii odprawiać mszę św. i głosić kazania dla głuchoniemych.

Ważnym przeżyciem religijnym dla głuchoniemych była pielgrzymka w 1987 r. do Lublinka k. Łodzi, gdzie mogli spotkać się z Ojcem Świętym Janem Pawłem II, a także pielgrzymka do Włocławka podczas IV apostolskiej podróży Jana Pawła II do Polski w 1991 r.

Od 1991 r. duszpasterzem był ks. Mirosław Kowalczyk. Grupa liczyła wówczas 40 osób.

Obecnie duszpasterzem głuchoniemych jest ks. Mariusz Walczak.

 

Duszpasterstwo chorych

Z chwilą powstania duszpasterstwa przy Kościuszki 24 organizowano ludzi dla opieki nad chorymi. Między innymi zaangażowano siostrę Doroteję ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Siostra doprowadziła wiele małżeństw chylących się ku rozpadowi do zgody, wiele ludzi przygotowała do szczęśliwej śmierci. Po odwołaniu siostry Dorotei do tej posługi Zgromadzenie skierowało siostrę Karolę. Pracowała ona w parafii w latach 1969-1984. Wyszukiwała chorych i rodziny wielodzietne. Na polecenie księdza proboszcza Józefa Kołacińskiego siostra chodziła od domu do domu z zapytaniem, czy rodzina przyjmie obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Był to bowiem czas peregrynacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej.

Księża orioniści spieszyli chorym z posługą duszpasterską. Początkowo odwiedzano ich tylko z okazji rekolekcji wielkopostnych, świąt Bożego Narodzenia czy na prośbę chorego. W czasie odwiedzin udzielano choremu sakramentu pojednania i Eucharystii. Raz w roku, w Tygodniu Miłosierdzia organizowano w parafii dzień chorych. Od roku 1974 zaczęto organizować dwa razy w roku dzień chorych, w maju i październiku, udzielając jednocześnie sakramentu chorych.

Po objęciu przez siostrę Maurę Otto, ze Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, obowiązków po siostrze Karoli, zorganizowano poza Kaliszem wczasorekolekcje dwutygodniowe dla chorych na wózkach i chodzących. Odbyły się one w Zielenicach, Licheniu. Chorzy na wózkach brali udział w pielgrzymce kaliskiej na Jasną Górę, a czterech z nich wzięło udział w pielgrzymce do Lourdes.

Ważnym momentem dla chorych był udział w powitaniu Ojca Świętego podczas jego pielgrzymek do kraju w 1987 r. w Lublinku k. Łodzi oraz w 1991 r. we Włocławku.


Grupy religijno-kościelne

Ministranci

Do służby ołtarza byli zorganizowani ministranci. Służyli oni pomocą księżom w dwóch kaplicach: przy ul. Kościuszki, która pełniła funkcję kościoła parafialnego oraz w kaplicy Sióstr Karmelitanek przy ul. Widok. W roku 1957 było już 46 ministrantów. Opiekunami grupy ministranckiej w tym czasie byli: ks. Król, ks. Borowiec, następnie ks. Lewandowski i ks. Drajczyk.

Dla głębszego zrozumienia liturgii organizowano spotkania, w czasie których omawiano istotę mszy św. i ukazywano jej elementy.

Ministranci zostali podzieleni na dwie grupy: starszych i młodszych. Z każdą grupą osobno przeprowadzano lekcje liturgii.

Ministranci uczestniczyli w procesjach, adoracjach Najświętszego Sakramentu, licznych nabożeństwach. Szczególnie uroczyście obchodzili dni przed świętem św. Stanisława Kostki. Przygotowywano się do tej uroczystości trzydniowymi rekolekcjami. Szczególnym świętem było święto Chrystusa Króla, w czasie którego przyjmowano kandydatów do grona ministrantów.

W nagrodę za gorliwą służbę przy ołtarzu organizowano konkursy, zabawy taneczne oraz wycieczki.

Ważnym momentem w życiu ministranckim było przeniesienie parafii z Kościuszki 24 na Polną 8. W związku z ta zmianą ministranci otrzymali własną salę, do tego doszło jeszcze odpowiednie wyposażenie.

W latach 1970-1971 funkcję opiekuna pełnił ks. Jan Żak. Po nim opiekunami byli: ks. Bronisław Pyrzyński, ks. Eugeniusz Raboszuk i ks. Władysław Kubiak, a następnie ks. Andrzej Rapsiewicz. Ten ostatni jako opiekun prowadził wykłady z zakresu liturgiki, które odbywały się na zbiórkach ministranckich. Podzielił ministrantów na następujące grupy:

– kandydatów z szarfami – chłopcy do VIII klasy oraz

– chłopcy po VIII klasie.

Raz w tygodniu odbywały się zbiórki grupowe. W pierwszą niedzielę miesiąca Opiekun organizował zbiórkę wszystkich ministrantów. Dla pogłębienia wiedzy religijnej ministranci wyjeżdżali na oazy. Odbywały się też wyjazdy okolicznościowe, np. z okazji święceń kapłańskich, prymicji, pogrzebów, etc. Obecnie grupą ministrancką opiekuje się ks. Krzysztof Wojtynia.

Wśród ministrantów istnieje jeszcze inny podział na grupy formacyjne, a mianowicie: kandydatów, kantorów, akolitów i lektorów oraz ministrantów honorowych. Ministrantów zaś wyróżniających się w służbie liturgicznej kierowano na kursy lektorskie do Brdowa i Czułowa.

Godna zauważenia jest grupa złożona w 1974 r. ze starszych ministrantów – grupa dorosłych mężczyzn. Uświetniają oni swoim zaangażowaniem i powagą uroczystości kościelne, służąc do mszy św. w czasie świąt Bożego Narodzenia, Wielkiej Nocy, czy podczas coniedzielnej mszy św. – sumie.


Biel kościelna – bielanki

Bielanki w początkowej działalności parafii Opatrzności Bożej nie stanowiły wyodrębnionej grupy. Razem ze starszymi paniami tworzyły asystę kościelną. Od r. 1959 bielanki miała pod opieką siostra M. Gabriela, a całą grupą opiekował się ks. Benedykt Cierzniak. Po odejściu ks. Cierzniaka z parafii w 1966 r. opiekę nad grupą sprawował ks. Jan Baraszkiewicz. W latach 1971-1980 opiekunem był ks. Alojzy Makówka.

Zasadniczym celem, jaki wytyczyły sobie bielanki, było kształtowanie własnej osobowości, głębsze życie religijne poprzez adorację Najświętszego Sakramentu podczas różnych nabożeństw, takich jak: czterdziestogodzinne ku czci Chrystusa Eucharystycznego, adoracje w I niedzielę miesiąca, w Wielkim Tygodniu przy Bożym Grobie czy poprzez własne nabożeństwa z okazji dnia skupienia oraz rekolekcji.

Bielanki brały udział w procesjach podczas odpustu w parafii, zakończenia nabożeństw majowych w dniu 31 maja, Bożego Ciała i oktawy, a szczególnie w czasie rezurekcji, uczestniczyły również w Drodze Krzyżowej, Gorzkich Żalach.

Nie zabrakło tej grupy także w obchodach związanych z Millennium chrztu Polski. Brały czynny udział w ważkiej uroczystości przeniesienia siedziby parafii z ul. Kościuszki 24 na ul. Polną 8, w uroczystościach 100-lecia urodzin ks. Alojzego Orione, połączonych z konsekracją nowego kościoła w dniu 15 października 1972 r. W obrębie grupy bielanek utworzono dwa chórki dziecięce, które śpiewały w czasie mszy św. o godz. 11 i 16. Chórki te brały również udział w festiwalach piosenki religijnej w różnych częściach diecezji włocławskiej.

Obecnie wspólnota ta skupia dziewczęta z Parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu w dużym przedziale wiekowym, od 5-letniej Pauli do 21-letniej Elżbiety. Opiekunem grupy jest ks. Krzysztof Wojtynia.

Poprzez modlitwę i śpiew w każdą niedzielną Mszę św. dla dzieci bielanki pomagają tym najmłodszym w godnym przeżyciu Eucharystii. Adorują Najświętszy Sakrament w pierwszą niedzielę miesiąca, podczas Triduum Paschalnego. Biel kościelna uczestniczy również w uroczystościach fatimskich, włączając się czynnie w procesję, niosą figurkę Matki Bożej Fatimskiej w otoczeniu lampionów.

Oprócz modlitewnych spotkań bielanki organizują „bielańskie” wyjazdy w celu integracyjnym i poznawczym.


Żywy różaniec

Jak w każdej parafii, również z chwilą erygowania parafii Opatrzności Bożej założono Stowarzyszenie Żywego Różańca oraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Prowadzili je kolejno – pierwszy proboszcz parafii ks. Król, ks. Borowiec, ks. Cierzniak, ks. Drajczyk, ks. Antoni Miś, ks. Franciszek Kaczmarczyk, a obecnie ks. Kazimierz Ambroziak.

Systematycznie w każdą drugą niedzielę miesiąca było organizowane spotkanie członkiń Żywego Różańca. Wówczas dokonywało się zmiany tajemnic różańca świętego oraz poruszane bywały sprawy organizacyjne stowarzyszenia. Należy zauważyć, że w 1984 r. członkowie ufundowali dla kościoła obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy – namalowany przez panią mgr Krystynę Puchalską, a także sztandar, wykonany w Poznaniu. Członkowie żywego Różańca biorą udział w adoracji Najświętszego Sakramentu w każdą pierwszą niedzielę miesiąca.

 

Pomocnicy Matki Kościoła

W 1980 r. w czasie katechezy dla uczniów szkół średnich prowadzonej przez siostrę Chrystianę, młodzież miała możliwość zapoznania się z ideą dzieła pomocników Matki Kościoła. Zainteresowaniem tym dziełem wśród młodzieży sprawiło, że siostra zorganizowała pierwsze rekolekcje dla Pomocników Matki Kościoła w Czarnieckiej Górze dnia 8 lutego 1981 r. Na te rekolekcje zaprosiła franciszkanina o. Józefa Kaźmierczaka. Większość młodzieży była z parafii Opatrzności Bożej, a część z innych parafii Kalisza. W sanktuarium Matki Boskiej Czarnieckiej dokonano aktu oddani się Matce Bożej na całe życie w macierzyńska niewolę Maryi na Kościół święty.

Wcześniej, bo w 1980 r. siostra wraz z grupą młodzieży wyjeżdżała na spotkania Pomocników do Poznania oraz do Lichenia na skupienia. Prowadził je ks. prof. Stanisław Piątkowski. Po feriach zimowych odbywały się skupienia co dwa tygodnie w kościele orionistów w Kaliszu.

Prowadzenie Pomocników przejęli Sławomir Maleńczyk, Katarzyna Wichlińska i Robert Janczak. Opiekunem ze strony księży był ks. Steczkowski. Organizowano skupienia, misteria poświęcone dzieciom nienarodzonym, wizyty w domach starców, opiekę nad chorymi w parafii. Ruch Pomocników zaczął podejmować działalność charytatywną, prowadzoną przez s. Maurę. Odwiedzała chorych w domach, pomagała im w zakupach, w pracach domowych.

W roku 1986 opiekę nad Pomocnikami przejął ks. Franciszek Kaczmarczyk. Przez następne lata rekolekcje odbywały się w Czułowie, organizowane przez Roberta Janczaka, a prowadzone przez siostry ze Zgromadzenia Uczennic Krzyża Chrystusowego ze Szczecina, a także przez ks. Steczkowskiego. Pomocnicy Matki Kościoła byli bardzo zaangażowani w działalność parafii. Uczestniczyli przede wszystkim w akcjach charytatywnych, a także przy chorych.

 

Chór parafialny

Chór parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu rozpoczął swoją publiczną działalność występem podczas pasterki Bożego Narodzenia.

Ks. Drajczyk wraz z organistą, panem Jerzym Przybylskim zorganizowali chór. Pan Przybylski był również jego pierwszym dyrygentem. Należeli do niego chórzyści z różnych parafii kaliskich. Często organizowano występy w kościołach kaliskich. Również wyjeżdżano z programem koncertowym do takich miejscowości, jak: Licheń, Częstochowa, Łódź, Włocławek, Żelazowa Wola, Łowicz, Niepokalanów, Nieborów.

Od września 1981 r. nowym dyrygentem został pan Jerzy Dolata. Pod jego batutą chór występował z repertuarem pieśni w ramach Kongresu Józefologicznego zorganizowanego w Kaliszu w dniach 22-29 września 1985 r. Miał również występ w Sieradzu podczas uroczystości w klasztorze Sióstr Urszulanek, gdy sprowadzono relikwie Urszuli Ledóchowskiej do Polski. Chór koncertował również w ramach tygodnia kultury chrześcijańskiej zorganizowanej w listopadzie 1989 r. w Kaliszu.

 

 

Dekret erekcji parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu.

Pragnąc otoczyć bliższą i pełniejszą opieką duszpasterską wiernych, zamieszkujących południowo-zachodnie tereny parafii św. Mikołaja w Kaliszu, zasięgnąwszy – stosownie do kan. 1428 § 1 prawa kanonicznego – zdania Prześwietnej Kapituły Bazyliki Katedralnej we Włocławku, erygujemy na terenie dotychczasowej parafii św. Mikołaja w Kaliszu drugą parafię pod wezwaniem „Opatrzności Bożej” i tym samym wyłączamy ją z parafii św. Mikołaja.

 

§ 1. Granice Parafii.

Granice parafii Opatrzności Bożej iść będą:

a – od rogu ul. Harcerskiej i Górnośląskiej prawą stroną ul. Górnośląskiej (numery nieparzyste) w kierunku dworca kolejowego do ul. Podmiejskiej i ul. Podmiejska ku północy;

b – od rogu ul. Górnośląskiej i Harcerskiej lewą stroną ul. Harcerskiej i Poznańskiej do ul. Wysokiej, od przecięcia ul. Wysokiej i Poznańskiej ku południowi do spotkania się z ul. Podmiejską, odejmując dzielnicę, zw. „Korczak”, wydzieloną z parafii Dobrzec.

 

§ 2.

Opiekę duszpasterską nad parafią Opatrzności Bożej powierzamy Zgromadzeniu XX. Orionistów (Małe Dzieło Boskiej Opatrzności).

Administratora parafii mianuje Biskup – Ordynariusz na przedstawienia X. Prowincjała Zgromadzenia.

 

§ 3.

Administrator parafii używa pieczęci z wizerunkiem Opatrzności Bożej i napisem w otoku: „Administrator Rzymsko Katolickiej Parafii Opatrzności Bożej w Kaliszu”.

 

§ 4.

Dopóki parafia nie wybuduje własnej świątyni parafialnej, tymczasowym kościołem parafialnym będzie kaplica Sióstr Karmelitanek Bosych w Kaliszu, przy ul. Widok 80.

 

§ 5. Niniejszy dekret wchodzi w życie z dniem 29 września 1952 r.

Dziekanowi dekanatu kaliskiego powierzamy wykonanie niniejszego dekretu.

Dane we Włocławku w siedzibie biskupiej, w uroczystość bł. Ładysława z Gielniowa, dnia 25 miesiąca września 1952 r. P.

/-/ + F. Korszyński, bp

 

Biskup Kanclerz Kurii

 

 

 

Przygotowano na podstawie pracy ks. Tadeusza Budy, Parafia Opatrzności Bożej Księży Orionistów w Kaliszu (1952-1992), Lublin 1992.